من برای جامعه‌ام چه‌کردم؟ (لطفا شما هم ریاکارانه بگویید!)

این متن را زمانی می‌نویسم که آمادگی‌اش را ندارم، نه برایش فکر کرده‌ام که چگونه باشد بهتر است، نه چندان در مود آینده این گزارش‌ها فکری دارم، که اگر بیشتر صبر کنم کاری پیش نمی‌رود.

قرار است اینجا هر کار خوب و کوچک -و با احتمال کمتر- کار بزرگ و خوبی کردم بنویسم.

این را از فواد ایده گرفتم. اما قبل از آن در وبلاگ آقا معلم، در نوشته سرطانی به نام وطن یا چرا وطن‌پرست نیستم، در مدرسه (در قالب درس میکرواکشن، مهربانی‌های کوچک زندگی و هر چقدر هم کوچک، اقدامی انجام دهیم ، انتخاب زمان مناسب و جاهای دیگری که الان یادم نیست، این‌کارها تشویق شده است.

در این‌هایی که لینک کردم مفاهیم متفاوتی بیان شده، اما یک رشته ثابت دارند که آن یک اقدام است.

بی‌شخصیتی یعنی صدای بلند تو و من

پیش‌نویس: این نوشته کوتاه با یک لینک آپدیت شده است.

 اصل متن: این ملت هر سال که می‌گذرد، فقط افکارشان مدرن‌تر می‌شود اما همان شخصیت کهنه خود را حفظ می‌کنند.

یکی نیست بهشان بگوید مگر آزار داری؟ مگر من و آن چند ده نفری که حول خانه تو زندگی می‌کنیم با تو قرارداد تولید آلودگی صوتی داریم؟

قدیم‌ها نبودم تا ببینم چگونه مزاحم دیگران میشوند. اما امروزه را خوب می‌فهمم. و الحمدلله همه نوعش را هم داریم. از مدرن‌ها گرفته، تا نوع مذهبی آن یا نوع ادیب و فیلسوف.

مشتی فکر متفاوت اما با شخصیت‌های یکسان!

یا با صدای بلند ضبط ماشینشان که بعضی‌شان قیافه هم می‌گیرند که ببین چه آهنگی دارم!

همین یکی را کم داشتم که جور شد

پیش‌نوشت: این متن کوتاه برای آنهایی نیست که اخلاق من را چندان نمی‌شناسند، همان‌هایی که ممکن است فکر کنند من از کمک کردن به دیگران خوشحال نمی‌شوم.

 اصل متن: توی این هیرو ویری که درگیر چند فعالیت آن‌هم به‌طور همزمان شده‌ام، یکی را در خیابان دیدم که گفت، ایمان میتونی به بچم یه کمی درس بدی، تا امتحان بده؟

دیدی چه شد؟ همین الان فیلم را نگاه دارید (pause)

حالا چه خاکی به سرم بریزم؟ تو که نمی‌توانی. اصلا این را کجای دلم بگذارم؟ خدایا این یکی را هم قبول می‌کنم، بقیه‌اش با تو.

انتخابات با یک شاخص: چه کسی از او حمایت می‌کند؟

من سواد درست و حسابی برای انتخاب کاندیدای اصلح رو ندارم، برای همین به بزرگان اقتدا می‌کنم.

متخصصان اقتصاد برجسته‌ای مانند محسن رنانی، حسین راغفر، حمیدرضا برادران شرکا و دیگران از حسن روحانی حمایت می‌کنند و در مقابل اقتصاددانانی هم هستند که رئیسی را بیشتر دوست دارند و مقایسه این دو لیست و مقایسه سوابق افراد حاضر در این دو لیست نشون میده که روحانی در این قسمت طرفداران قوی‌تری داره. از مقایسه دانشگاه‌هایی که در آن درس خوانده‌اند تا دانشگاهی که در آن درس می‌دهند. البته لیست دوم دیدنی‌تر است!(می‌توانید نگاهی به افراد حاضر در آن بیندازید).

(اقتصادآنلاین: ۱۶۳ اقتصاددان از روحانی حمایت کردند)

(تابناک: حمایت ۸۰ اقتصاددان از سید ابراهیم رئیسی)

 

در مورد فلسفه چون سواد و درک مفیدی ندارم، فقط چندتا لیست میگذارم که اینجا هم میشه افراد حاضر در هر دو لیست رو  با هم مقایسه کرد (که البته من که بر این اساس انتخاب نمی‌کنم، چون به‌جز دوسه نفر کسی رو نمی‌شناسم).

(بولتن: بیانیه استادان و پژوهشگران فلسفه در حمایت از روحانی)

(تسنیم: ۲۸۵ نفر از اساتید برجسته فلسفه و عرفان از «رئیسی» حمایت کردند)

 

در لیست هنرمندان هم همانطور که حدس می‌زنیم جناب رئیسی چندان طرفداری ندارند.

برای یک نیم روز با انرژی بیشتر چقدر می‌پردازید؟

چند ده روز هست که خواب ده دقیقه‌ای روزانه را تجربه و تکرار می‌کنم.

الان به این نتیجه رسیدم که آن‌قدری مفید و انرژی بخش است که می‌توانم اینجا هم بنویسم تا اگر کسی نمی‌دانست اقلا امتحان کند، شاید رستگار شد، برای دستمزد به یک صلوات هم راضی‌ام که برای خودم بفرستید.

اینکه گفتم می‌خوام بنویسم، به این معنی نیست که قرار باشه به تحقیقات در این مورد اشاره کنم، چون با یک جستجوی ساده اینترنتی عبارت ten minutes sleep می‌شود آنها را خواند. مثل مطلب فوربس که از نتایج تحقیقات مرتبط یبا این موضوع گفته است.

[Forbes | Why You Should Take a 10-Minute Nap Every Day]

فقط یادتان باشد که اگر عصر‌ها کمی انرژی کمتری نسبت به ابتدای روز دارید می‌شود با ده دقیقه(نه حتی پانزده دقیقه، یا پنج‌تا یا بیست دقیقه)، تاکید می‌کنم با ده دقیقه خواب می‌شود انرژی را برای ادامه آن روز بازیابی نمود، تا Alertness خودمان را بالا ببریم. زمانش آن‌قدری هم نیست که بگویید نمی‌خواهم زمانم را با این روش هدر بدهم، پس به‌جایش قهوه یا چای می‌نوشم!

فقط می‌ماند آنجا که روزهای اول تا چشم بر هم می‌گذاریم