داداچ انتخابات تموم شد

صبح که شد، در لپ‌تاپ را باز می‌کند بعد هم تلگرام، می‌رود توی اکانت‌هایی که پیدا کرده؛

از اول: شما چرا توی اون گروه به ایشون توهین می‌کنی؟ دومی: مگر دین نداری؟ سومی: اصلا معلومه داری حقوق می‌گیری تا خرابش کنی ، تا آخر همش همینه.

دعواهای انتخاباتی در زمانی غیر از زمان انتخابات.

بهش می‌گم ول کن بابا. می‌گه نه انگار اینا سرشونو کردن تو برف نمی‌بینن واقعیت رو. بعد هم تحلیل که: ببین از این حرفی که زد اصلا معلوم بود، خودشم حرفامو قبول داره، اما انگار یه مشکل دیگه هست.

شخصا زمان انتخابات برای رای آوردن نامزدی که از همه کمتر حوصله‌ام را سر می‌برد کلی زور و زار زدم. اما برای همان دو یا سه روز آخر بود. قبل‌تر از آن را دیگر نمی‌توانستم. به دلیل هزینه‌فرصتش (هزینه‌ای که بر گُرده‌ام می‌نشیند بر فرصتی که اول برای خودم و بعد دیگران ایجاد می‌کند نمی‌ارزد) اصلا منطقی نیست.

اصلا هزینه‌ی‌فرصت را هم بی‌خیال شویم!

انتخابات با یک شاخص: چه کسی از او حمایت می‌کند؟

من سواد درست و حسابی برای انتخاب کاندیدای اصلح رو ندارم، برای همین به بزرگان اقتدا می‌کنم.

متخصصان اقتصاد برجسته‌ای مانند محسن رنانی، حسین راغفر، حمیدرضا برادران شرکا و دیگران از حسن روحانی حمایت می‌کنند و در مقابل اقتصاددانانی هم هستند که رئیسی را بیشتر دوست دارند و مقایسه این دو لیست و مقایسه سوابق افراد حاضر در این دو لیست نشون میده که روحانی در این قسمت طرفداران قوی‌تری داره. از مقایسه دانشگاه‌هایی که در آن درس خوانده‌اند تا دانشگاهی که در آن درس می‌دهند. البته لیست دوم دیدنی‌تر است!(می‌توانید نگاهی به افراد حاضر در آن بیندازید).

(اقتصادآنلاین: ۱۶۳ اقتصاددان از روحانی حمایت کردند)

(تابناک: حمایت ۸۰ اقتصاددان از سید ابراهیم رئیسی)

 

در مورد فلسفه چون سواد و درک مفیدی ندارم، فقط چندتا لیست میگذارم که اینجا هم میشه افراد حاضر در هر دو لیست رو  با هم مقایسه کرد (که البته من که بر این اساس انتخاب نمی‌کنم، چون به‌جز دوسه نفر کسی رو نمی‌شناسم).

(بولتن: بیانیه استادان و پژوهشگران فلسفه در حمایت از روحانی)

(تسنیم: ۲۸۵ نفر از اساتید برجسته فلسفه و عرفان از «رئیسی» حمایت کردند)

 

در لیست هنرمندان هم همانطور که حدس می‌زنیم جناب رئیسی چندان طرفداری ندارند.

انتخابات؛ سوال‌های اشتباه پاسخ‌های اشتباه‌تر

پلان اول

دم دم های عید بود، همه به جنب و جوش بودند که برای آن روزهای تزریق امید به خانه آماده شوند.

یک نفر به یک پیر رسید و گفت: تو برای امسالت چه خواهی کرد؟ وضع کار و کاسبی که خراب بوده، هر روز هم بدتر شده، هان؟ چه می‌خواهی بکنی؟

پیر گفت:‌ همممممم، امسال را به خودم و خانواده قول دادم که حسابی وضعمان تغییر کند.

گفت: مثلا چه‌کار می‌خواهی بکنی؟

پیر پاسخ گفت می‌خواهم زمینی را که داریم بکارم، ما زمین داشتیم ولی حیف که قدرش را ندانستیم و آن را به دیگران کرایه دادیم و از ظرفیت زمین خوب بهره نبردیم.

گفت: تو هر سال این را می‌گویی!

پیر گفت: قبلا نمی‌شد که مشکلات زیاد بود، قبلا خرج فرزندانم را می‌دادم و امسال متفاوت است که فرزندانم کاهش یافته‌اند و به خانه خود رفتند.

گفت: خوب است! و ادامه داد، خوب راستی با آن طویله‌ات چه می‌خواهی بکنی؟ آن که فروریخته؛

پیر گفت: آن را هم امسال می‌سازم. اما حیف که قبلا به آن فکر نکردم. چه فکر خوبی!

گفت: برایش چه برنامه‌ای داری؟

پیر پاسخ داد: برنامه خوبی دارم.

و پرسنده دیگر به پاسخ‌ها راضی شد؛ او نپرسید که تو تا امروز این گونه رفتار کردی و حالا هم این زندگی مشقت‌بار حق تو و خانواده توست! او ساکت شد.