یادمه اول‌بار ترانه‌های in the end و papercut رو از گروه Linkin Park شنیدم، اما ترانه what i've done رو خیلی بیشتر دوست داشتم. و دو اجرا از کنسرت این گروه در مسکو (روسیه) هم در صفحه‌ی آپارات خودم گذاشتم، اما بعدا اونها رو به علت ناهم‌خوانی با دیگر محتوای صفحه‌ی خودم حذف کردم.
دیروز از کسی شنیدم که هد گروه (چستر بنینگتون) به‌طرز مشکوکی خودش رو به قتل رسونده. فکر کردم، مثل انبوهی از مزخرفاتیه که هر روز همه‌جا می‌نویسن، بعد از چند ساعت تحقیق می‌فهمی از یکی دو صفحه در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های اجتماعی اومده بیرون و منبع موثقی به‌حساب نمیاد.
به هر حال امروز یه نگاهی کردم و فهمیدم واقعیه.
بله physically مرده، اما نمی‌دونم قبل از این مرده بود یا نه!
راستش همون‌ها هم که خودکشی نکردن، در واقع فیزیکی زنده هستن، اما معلوم نیست چند سال قبل کجا توی کدوم آرزوی فراموش شده‌ای مردن تا الان.
یا در انتظار برای دریافت تایید بیرونی و منتظر برای نظر دیگران (مثل تایید برای رشته دانشگاهی تا تایید برای لباسی که تنشونه، یا تایید برای مدل‌های موهاشون!) خودشون و اهمیت تصمیم خودشون رو گم کردن، اونها زنده هستن هنوز؟ (یا نسخه شبیه به عرف شدن؟)
قصد ندارم خودکشی -تایید نشده- چستر رو اینجا به دلیل علاقه به ترانه‌هاش توجیه کنم، نه!
غلط و درست رو ما آدم‌ها می‌سازیم. رفتارها و رخدادهایی که زیاد دیده نمی‌شن رو غلط می‌دونیم! (مغز ما تا همین حد می‌فهمه).
فکر می‌کنید، مردم ژاپن که سنت Seppuku(+) رو داشتن و با شمشیر خودشون رو به قتل می‌رسوندن؛ فکر می‌کردن کار و سنت اشتباهیه؟ نه. اگر کسی خودش رو برای نشون دادن شرافت و ایمان و وفاداری نمی‌کشت، احتمالا آدم نرمالی به‌حساب نمیومده!
این موضوع در مورد سبک موسیقی این گروه هم مصداق داره. سبک موسیقی گروه Linkin Park برای خیلی‌ها دوست داشتنی نیست. برای من هست.
وصله:
بخشی از متن ترانه In The End
بنظرم در این باره با تو هم عقیدم و فکر میکنم به قول تو اون الان physically مرده.
راستی اگرچه لینکین پارک رو بیشتر در حد اسم میشناسم ولی ویدیوها رو دیدم و لذت بردم. ممنون که به اشتراک گذاشتی.