تصویرپردازی‌های خلیل‌جبران را خیلی دوست دارم، نمونه‌اش متن زیر است:
هنگامی که من
در شهری بزرگ
گم گشته و غریبم،
می‌خواهم در اتاق‌های گوناگون بخوابم،
در خیابان‌های گمنام گام بردارم،
و عابران گمنام را تماشا کنم.
من دوست دارم که مسافری تنها باشم.
خلیل جبران ۱۶ مه ۱۹۱۱
وقتی که به کارمند اداره دولتی گفتم خب چگونه باید هزینه‌اش را پرداخت کنم گفت: رمز دوم هم داری؟ گفتم آره.
بعد از کمی ور رفتن با دکمه‌های کیبوردش پرسید چند است؟
گفتم باید رمزش را بدهم به شما؟
این را که گفتم، دیگر کارمندان، آن طرف‌تر با تعجب نگاه کردند، گویا این اولین باری بود که کسی به این درخواستشان به دیده تردید نگاه کرده بود و قبل از من همه اوامر را با دقت انجام میدادند.
گفت: اگر به من اعتماد نداری، بیا خودت پُرش کن. و یکی از کارمندان گفت تو باید ممنون ما باشی این وظیفه ما نیست که پولش را پرداخت کنیم باید خودت می‌رفتی کافی‌نت و می‌پرداختی.
من را بگو که از این حرفم چقدر شرنده شده بودم ولی در مقابل سرخ شدن مقاومت می‌کردم.
خواستم جمعش کنم که گفتم: نه نه اصلا بحث اعتماد نیست. آخه نباید این‌جوری باشه! می‌دونین؟ ولی اونها دیگه زیر بار نمی‌رفتند و لابد به خودشان می‌گفتند بیا آمدیم و خوبی کنیم، جوابمان را دادند.
قیافه درونشان هم یک اسمایلی غمگین بوده لابد، یا هشتگ #ناسپاسی
پیشنوشت:این نوشته می‌تونه یک نوشته مستقل باشه، اما دلیل نوشتنش، کامنت دوست متممی من فواد انصاری پای نوشته هواداران ترامپ کاملا نژادپرست‌اند... بود.
و این رسم که برای یک کامنت یک نوشته دیگر بگذاریم رو محمدرضا شعبانعلی برای ما ساخت تا بیشتر فکر کنیم و راضی نشویم.
من قصد نداشتم یک نوشته کامل باشه اما نوشتم و دیدم یه‌کم طولا شد.
اصل متن: به نظر من هر چه روی یک تحقیق علمی بیشتر از چیزی که الان هست زمان بگذارن و روی اصول آماری -مثل انتخاب جامعه آماری مناسب- برن جلو، اون تحقیق واقعی‌تر میشه. شاید این مَثَل که هر چی پول بدی آش می‌خوری یه کم قدیمی و مستعمل باشه ولی وقتی «خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا»، «انتخاب ترامپ»، یا «حتی اتفاقی که توی استان خودمون رخ داد و مردم ریختن توی خیابون‌ها و به پخش سریال سرزمین کهن بخاطر یک بخش فیلم اعتراض کردن، و با شناختی که خود ما از تصمیم‌گیران کشورمون داریم -و میشه فهمید که براشون غافل‌گیرانه بوده- و خواستن فقط جمعش کنن و پخش این سریال رو متوقف کردن» نشون میده که وقتی از راضی بودن یک بخشی از مردم حرفی به میون میاد، باید دقت کنیم که آیا اون جامعه‌ای که داریم رضایت رو بهشون تعمیم می‌دیم آیا معرف تمام آن جامعه است؟
اول مقاله رو که می خونی فکر می‌کنی که این هم شبیه به همون مقالات و نوشته های ایرانی‌هایی هست که با بخشی از دنیا مخالف هستن. و به زور می‌تونی از زبونشون یک ویژگی خوب مربوط به اونها به خصوص آمریکا رو ازشون بشنوی. البته کسانی هم که در مقابل اونها هستند هم به گاهی به زور می‌تونی بشنوی که آمریکا و دوستان سیاسی‌اش مشکل خاصی دارند.
به هر روی، در این مقاله که نویسنده گاردین در ابتدا گفته که آمریکایی ها نژاد پرستن، و این از انتخاب کردن ترامپ معلومه و به تحقیقاتش مثل تطابق نمونه‌هایی هست که در گوگل کسانی که جستجوی های نژاد پرستانه دارند، با کسانی که هوادارن ترامپ‌اند است.
جالب است که در ادامه مقاله نشان می‌دهد «همان‌ها» که این روابط معنی دار را میان «نژاد پرستی» و «هوادار ترامپ بودن»، ترسیم کرده‌اند، اتفاقا یک رابطه دیگر میان «شرایط بد اقتصادی آنها و اینکه نادیده گرفته شده‌اند و میزان نگرانی آن مردم» با «هواداری از ترامپ» نشان می‌دهد. این یعنی رابطه های زیر وجود دارند:
«میزان نژاد پرست بودن و متعصب بودن مردم آمریکا» و «میزان حمایت همان مناطق جغرافیایی که این مردم در آنها هستند از ترامپ»
«نقشه جغرافیایی حمایتگران ترامپ» و «تغییر خواهی و ضعیف شدن آنها و خواستن یک رئیس جمهوری که حداقل بی‌پرده سخن بگوید»
دم دم های عید بود، همه به جنب و جوش بودند که برای آن روزهای تزریق امید به خانه آماده شوند.
یک نفر به یک پیر رسید و گفت: تو برای امسالت چه خواهی کرد؟ وضع کار و کاسبی که خراب بوده، هر روز هم بدتر شده، هان؟ چه می‌خواهی بکنی؟
پیر گفت: همممممم، امسال را به خودم و خانواده قول دادم که حسابی وضعمان تغییر کند.
گفت: مثلا چه‌کار می‌خواهی بکنی؟
پیر پاسخ گفت می‌خواهم زمینی را که داریم بکارم، ما زمین داشتیم ولی حیف که قدرش را ندانستیم و آن را به دیگران کرایه دادیم و از ظرفیت زمین خوب بهره نبردیم.
گفت: تو هر سال این را می‌گویی!
پیر گفت: قبلا نمی‌شد که مشکلات زیاد بود، قبلا خرج فرزندانم را می‌دادم و امسال متفاوت است که فرزندانم کاهش یافته‌اند و به خانه خود رفتند.
گفت: خوب است! و ادامه داد، خوب راستی با آن طویله‌ات چه می‌خواهی بکنی؟ آن که فروریخته؛
پیر گفت: آن را هم امسال می‌سازم. اما حیف که قبلا به آن فکر نکردم. چه فکر خوبی!
گفت: برایش چه برنامه‌ای داری؟
پیر پاسخ داد: برنامه خوبی دارم.
و پرسنده دیگر به پاسخ‌ها راضی شد؛ او نپرسید که تو تا امروز این گونه رفتار کردی و حالا هم این زندگی مشقت‌بار حق تو و خانواده توست! او ساکت شد.